Με σκληρές διαπραγματεύσεις αλλά και όραμα οι ευρωπαίοι ηγέτες οδήγησαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στο κατώφλι της ευρωζώνης και στη γέννηση του ευρώ. Ένα μοναδικό ιστορικό επίτευγμα που φέρνει πιο κοντά τους λαούς της Ευρώπης. Το ευρώ άνοιξε τους ορίζοντες της Ε.Ε. να αποκτήσει λόγο και μάλιστα πρωταγωνιστικό στα δρώμενα του παγκόσμιου χωριού.
Το ευρώ είναι γεγονός ότι έκανε μια δυναμική παρουσία στο διεθνή χώρο και στο εσωτερικό της Ε.Ε. δημιούργησε το πιο προωθημένο στοιχείο σύγκλισης στα κράτη – μέλη της ευρωζώνης. Στις 17 από τις 27 χώρες της Ε.Ε.
Το ευρώ διεκδίκησε και κέρδισε την εμπιστοσύνη ισχυρών οικονομιών ως νόμισμα με διεθνές κύρος για τις συναλλαγές, αλλά και για τα αποθεματικά των κρατών. Διεκδίκησε τις συναλλαγές και ισχυροποίησε τους δεσμούς των κρατών – μελών αφαιρώντας βέβαια από αυτά σοβαρό μέρος της κυριαρχίας.
Η κρίση του 2008 ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και αυτή της χρηματοπιστωτικής «βιομηχανίας» από τις ΗΠΑ εξαπλώθηκε ακαριαία ως μεταδοτική νόσος, στην Ε.Ε. και σ’ όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου.
Οι κυβερνήτες της Ε.Ε. με βασικό μοχλό το κράτος, έβαλαν πλάτη για να στηρίξουν στα πόδια τη χρηματοπιστωτική «βιομηχανία» και ειδικότερα τις τράπεζες.
Ποταμοί χρημάτων προς το τραπεζικό σύστημα, αλλά ελάχιστα χρήματα διατέθηκαν στην πραγματική οικονομία που δημιουργεί ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Αλήθεια οι κυβερνώντες έχουν κατανοήσει, ότι χωρίς πραγματική οικονομία που να πατάει στα πόδια της, το «μπαλόνι» της χρηματιστηριακής «βιομηχανίας» με το πρώτο «τσίμπημα» μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεφουσκώσει.
Αυτή η αλήθεια φαίνεται δεν έγινε κατανοητή από τους ευρωπαίους ηγέτες. Έτσι φθάσαμε σήμερα η Ε.Ε. από Ένωση ισότιμων κρατών και λαών να μεταμορφώνεται σε Ένωση δανειστών και οφειλετών. Εμείς, πρώτοι ως χώρα ανοίξαμε, την «κερκόπορτα» της ευρωζώνης, στο Δ.Ν.Τ., για να ρυθμίζει τους κανόνες προσαρμογής των ασθενέστερων οικονομιών με τις πιο συντηρητικές, φιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης των λαών.
Η στρατηγική των δανειστών, έχει ένα αγγελικό περίβλημα αλληλεγγύης, αλλά στην ουσία οδηγεί, σπρώχνει τη χώρα μας στην έξοδο, στην ταπείνωση και στην αναξιοπιστία στο διεθνή χώρο με τεράστιες συνέπειες εθνικές, οικονομικές και κοινωνικές. Γεγονός είναι πλέον ότι βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Περιμένουμε ως «μάνα εξ ουρανού» τις αποφάσεις των εταίρων – δανειστών μας (ή καλύτερα του άξονα Γερμανίας – Γαλλίας) για να «κυβερνήσουμε» τον τόπο.
Τα μέτρα και ο έλεγχος της τρόικας είναι ασφυκτικά, ταπεινωτικά και αναποτελεσματικά. Οι πολιτικές των δανειστών είναι αδιέξοδες και τροφοδοτούν δικαιολογημένα κοινωνικές εκρήξεις.
Τα ΜΜΕ κάθε πρωί μιλάνε για «κούρεμα» του δανείου, για ελεγχόμενη μη χρεοκοπία της χώρας και η «δαμόκλεια σπάθη» πάντα παρούσα για την πιθανή έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Η καταιγίδα των κινητοποιήσεων των συνδικάτων ασφαλώς και έχει νόμιμη, δίκαιη και ηθική αιτία για όσα συμβαίνουν με τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.
Στην κοινωνία, πληθαίνουν οι φωνές για πολιτικό ανάχωμα σ’ αυτό τον εξευτελιστικό κατήφορο. Σε μια κατάσταση όπου η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. έχουν μετατρέψει την κυβέρνηση από κυβερνητικό και νομοθετικό σώμα σε εκτελεστικό όργανο. Ως πολίτης αισθάνομαι ντροπή όταν κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία χρειάζεται την έγκριση της τρόικας.
Ως πολίτης αισθάνομαι ντροπή όταν η εθνική κυριαρχία περιορίζεται σε τέτοιο βαθμό που μας ταπεινώνει ως έθνος, ως κοινωνία και πολιτισμικό μόρφωμα.
Στον τόπο μας η ιστορία έχει καταγράψει δυο βασικές στρατηγικές απέναντι σε κυρίαρχους και δανειστές:
Αυτή του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» και αυτή του «μολών λαβέ». Την πρώτη την απεχθάνομαι. Τη δεύτερη απέναντι στις αγορές και τους εκπροσώπους της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας(πολιτικούς, οικονομολόγους και δημοσιολόγους) την προετοιμάζω μαζί με την κοινωνία και τα εκατομμύρια των ανέργων, που βρίσκονται σήμερα εκτός των τειχών, αλλά που είναι έτοιμοι για έφοδο σε πλατείες και κάθε λογής κέντρα αποφάσεων.
Κεντρική επιδίωξη η ανάδειξη εκ νέου των αξιών της Ευρώπης των λαών και όχι των δανειστών και των οφειλετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου