Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω

Ζούμε σαν σε καλή σκηνή θεάτρου την εξέλιξη του ελληνικού δράματος. Η χώρα βρίσκεται στην εντατική. Αναμένει ο λαός μας τη λύτρωση. Όλα κινούνται στην κόψη του ξυραφιού. Η εθνική συνεννόηση εκφράζεται ως «γάμος με το ζόρι». Η απογοήτευση είναι διάχυτη παντού. Μια κορυφαία πολιτική πράξη που υλοποιείται επειδή οι ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας την επέβαλαν. Η κυβέρνηση «συνεργασίας», «εθνικής σωτηρίας» είναι πολύ φτωχή και χωρίς διαπραγματευτική δύναμη. Είναι ένα «μόρφωμα» πολιτικής συνεργασίας σε χαμηλές πτήσεις με έντονα φυγόκεντρες δυνάμεις. Το καζάνι βράζει στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Στην κοινωνία εξαντλούνται τα τελευταία αποθέματα αντοχής και ανοχής προς την πολιτική εξουσία. Ο απόηχος των τελευταίων εξελίξεων σκεπάζει σαν απειλητικό σύννεφο την κοινωνία μας.

Μετά την ψυχρολουσία στις Κάννες, η χώρα πέρασε στην κόκκινη ζώνη της ταπείνωσης και των εκβιαστικών διλλημάτων. Η αλληλεγγύη των εταίρων στην ευρωζώνη εκφράστηκε με αυστηρά τελεσίγραφα υποταγής ή αποβολής. Ο τοκετός της νέας κυβέρνησης ήταν δύσκολος και απογοητευτικός.

Οι πολιτικές ηγεσίες φαίνεται δεν έχουν συνειδητοποιήσει τις επιτακτικές ανάγκες της χώρας, ούτε αφουγκράζονται τις υπόγειες διεργασίες και τα κοινωνικά «ξεσπάσματα» οργής και θυμού του λαού μας.

Λογαριάζουν και σχεδιάζουν δυστυχώς χωρίς τον ξενοδόχο. Η κυβερνητική συνεργασία των χαμηλών πτήσεων και προσδοκιών είναι σίγουρο ότι δεν θα λύσει προβλήματα, απλά θα τα μεταθέσει χρονικά.

Από μόνη της η σύνθεση της νέας κυβέρνησης δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για τους δύσκολους χειρισμούς που απαιτεί η συγκυρία.

Ο λαός μας είναι περήφανος και δύσκολος στην βίαια προσαρμογή στους κανόνες μιας αγοραίας αγοράς. Είναι βαθιά πολιτικοποιημένος και ανατρεπτικός. Τα κόμματα εξουσίας πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι:

Οι πολίτες βρίσκονται σε κατάσταση ρήξης με το πολιτικό προσωπικό.

· Η αναξιοπιστία που χωρίζει τις κοινωνικές ομάδες και τις επαγγελματικές τάξεις με τους κεντρικούς θεσμούς της δημοκρατίας και τους λειτουργούς αποτελεί ένα βαθύ ρήγμα

· Η αναξιοπιστία της χώρας στην ευρωπαϊκή και διεθνή κοινότητα «τσαλακώνει» την εικόνα της Ελλάδας και στην πράξη αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική δύναμή της.

· Ο λαός μας σχεδόν καθολικά χαράζει «κόκκινες γραμμές» για τους κυβερνώντες στη σχέση της χώρας με το ευρωπαϊκό οικοδόμημα:

o Όχι στην έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά και:

o Όχι στην περαιτέρω ταπείνωση της χώρας και των πολιτών

Είναι ώρες ευθύνης για το πολιτικό προσωπικό και τους πολίτες.

Πρωταρχικός εθνικός στόχος η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Πρωταρχικός εθνικός στόχος να γεφυρωθούν τα μεγάλα ρήγματα:

o Αναξιοπιστίας κυβερνώντων και πολιτών

• Αναξιοπιστίας της χώρας στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο

• Πρωταρχικός εθνικός στόχος να σταματήσουν οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι να παριστάνουν τους «σωτήρες»

Αναγκαία προυπόθεση, αλλά όχι ικανή, είναι μια ελληνική κυβέρνηση υψηλών προδιαγραφών που να αναδεικνύει τις βαθιές αντιφάσεις και ανισότητες των χωρών του Νότου με τις χώρες του Βορρά.

Μια κυβέρνηση που θα προωθεί πραγματικές πολιτικές σύγκλισης και συνοχής των χωρών του Νότου με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Αυτή η κυβέρνηση που να μπορεί να γεφυρώσει τα μεγάλα ρήγματα αναξιοπιστίας της πολιτικής εξουσίας με την κοινωνία.

Δυστυχώς η μακρόσυρτη γέννα(μιας σχεδόν εβδομάδας)της νέας κυβέρνησης αποτελεί αντικειμενικά ένα βήμα μπροστά(εθνική συνεννόηση)και δυο βήματα πίσω. Νέα κυβέρνηση, αδύναμη, χωρίς ουσιαστική διαπραγματευτική δύναμη μοιάζει με εκτελεστικό όργανο της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Όσο για την ανάκτηση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας αυτό το κυβερνητικό μόρφωμα δεν έχει καμιά τύχη έναντι της κοινωνίας. Αλλά «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ο λαός θα συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να γυρίσει την πλάτη στα αρχηγικά και προσωποπαγή κόμματα.

Η δημοκρατία δεν αξιολογείται με τα λόγια αλλά με τις πράξεις. Ο Γ. Παπανδρέου μπορεί να γυρίσει σελίδα στο ΠΑΣΟΚ πριν στο κίνημα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην εντατική.

Άμεσα πρέπει να συγκληθεί το Εθνικό Συμβούλιο να συζητήσει τις πολιτικές εξελίξεις και να αποφασίσει για τη Σύγκληση του Έκτακτου Συνεδρίου για να αποφασίσουμε που πάμε, με ποιους πάμε και ποιους αφήνουμε. Τα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ οφείλουν να τοποθετηθούν

Η τύχη της δημοκρατικής παράταξης είναι ζήτημα που αφορά όχι μονάχα τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ αλλά ολάκερη την κοινωνία και τη χώρα μας.

Η παράταξη μας έχει χρέος, οφείλει έναντι της ιστορίας της και των προκλήσεων που βιώνουμε, να επαναπροσδιορίσει της θέση της και το θεσμικό της ρόλο ως δύναμη αλλαγής και όχι προσαρμογής στους κανόνες της άγριας και ανεξέλεγκτης αγοράς.

Συνδικαλισμός “ώρα μηδέν” & «Η πλατεία ήταν γεμάτη…»

Η βαθιά οικονομική κρίση της χώρας έχει φέρει στα έσχατα όρια αντοχής και ανοχής την κοινωνία και όλες τις επαγγελματικές τάξεις. Οι κυβερνώντες δεν έπεισαν τους πολίτες για τις επιλογές τους που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Συνεπώς η σύγκρουση της κοινωνίας με το κράτος, την πολιτική εξουσία συνεχώς γενικεύεται και ολοένα διευρύνεται παίρνοντας καθολικά χαρακτηριστικά.

Η παρουσία της τρόικας και ο τρόπος που λειτουργεί, μειώνει τη δημοκρατία μας, είναι προκλητικός και ταπεινωτικός για τους κυβερνώντες, το έθνος και τους πολίτες.

Η κυβέρνηση επικαλείται τη «σωτηρία της χώρας» για τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει, καθώς και τις πρωτοφανείς, σκληρές και άδικες πολιτικές λιτότητας που γυρίζουν το βιοτικό επίπεδο του λαού μας δεκαετίες πίσω.

Η κοινωνία στις πλατείες, οι συνδικαλιστές στους δρόμους και οι επαγγελματικές τάξεις σε κινητοποιήσεις, αντιστέκονται και αγωνίζονται να διατηρήσουν τα θεμελιώδη κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα.

Η κυβέρνηση για να κάμψει αυτές τις αντιστάσεις κατά τρόπο αντιδημοκρατικό και συγκρουσιακό στοχοποιεί και αμαυρώνει το ρόλο και τη θέση του συνδικαλιστικού κινήματος, κυνηγάει μάγισσες με τη βίαια απελευθέρωση των επαγγελμάτων και ευθέως κατηγορεί όσους συγκεντρώνονται στις πλατείες, τους γνωστούς πλέον αγανακτισμένους.

Είναι πραγματικά παράδοξο και απλοϊκό να επιτίθενται μέλη της κυβέρνησης σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας, κινητοποίησης των εργαζομένων, των ελευθεροεπαγγελματιών και της νεολαίας. Βαπτίζοντάς όλες αυτές τις διεργασίες ως αποτέλεσμα συντεχνιακών νοοτροπιών. Φαίνεται ότι αυτά τα στελέχη δεν έχουν αντιληφθεί το τι γίνεται στην κοινωνία. Όταν η εργασία είναι δυσεύρετο αγαθό (800 χιλιάδες άνεργοι και πλέον), η ασφάλεια κινούμενη άμμος και οι φορολογικές επιδρομές χωρίς προηγούμενο είναι εύλογη και δικαιολογημένη η οργή των πολιτών.

Δυστυχώς οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται τις κοινωνικές διεργασίες και με επικοινωνιακές παραστάσεις στο εσωτερικό ή το εξωτερικό πιστεύουν ότι θα ηρεμήσουν την κοινωνία και θα την πείσουν ότι είναι μονόδρομος και πρέπει η ζωή τους να γυρίσει ορισμένες δεκάδες χρόνια στο παρελθόν.

Δεν κατανοούν οι κυβερνώντες ότι με φοβισμένο και οργισμένο λαό και το 1/3 του ενεργού πληθυσμού άνεργο καμία κοινωνία δεν μπορεί να ‘χει μέλλον.

Δεν κατανοούν επίσης ότι οι βίαιες προσαρμογές στις σκληρές φιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και εισοδηματικών περιορισμών προκαλούν δικαίως και βίαιες, ακραίες αντιδράσεις.

Η κυβέρνηση φαίνεται να λειτουργεί ως εκτελεστικό όργανο του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. Νομοθετική και διοικητική εξουσία βρίσκονται στα χέρια και στη βούληση των εκπροσώπων των δανειστών. Τίποτε σοβαρό δεν νομοθετείτε χωρίς την έγκριση της τρόικας. Ακόμη και η διαχείριση των οικονομικών και του Δ΄ ΚΠΣ διευθύνεται από τους γραφειοκράτες του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε.

Όφειλε η κυβέρνηση να ‘χει δίπλα της την κοινωνία, τον συνδικαλισμό, τις επαγγελματικές τάξεις με διαρκή κοινωνικό διάλογο για να αντιμετωπίσει τους δανειστές στα πλαίσια των κανόνων της ευρωζώνης και ευρύτερα των συνθηκών της Ε.Ε.

Αλήθεια πότε ανακάλυψαν οι κυβερνώντες ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί το «βαρίδι» της ανάπτυξης και οι συνδικαλιστές είναι η χειρότερη μορφή συντεχνίας. Ο ιδρυτής του κυβερνώντος κόμματος Α. Παπανδρέου πίστευε ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί ένα από τα τρία βάθρα της δημοκρατίας. Αυτό το ξέχασαν οι κυβερνώντες; Ή θα μας πουν ότι άλλαξαν οι εποχές και ο συνδικαλισμός πρέπει να μπει στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας. Εκ των πραγμάτων σήμερα ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε «ώρα μηδέν», αλλά καθώς βλέπουν στο άμεσο μέλλον εκεί που φωνάζαμε ο συνδικαλισμός πέθανε γρήγορα θα ξαναπούμε ζήτω ο συνδικαλισμός. Κι αυτό διότι συνδικαλισμό δεν κάνουν μονάχα οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, στο Δημόσιο, συνδικαλισμό κάνουν και οι επαγγελματικές τάξεις:

Βιοτέχνες, έμποροι, ελευθεροεπαγγελματίες, επιστημονικοί σύλλογοι κ.α. Ελπίζω να μην βαπτίσουν οι κυβερνώντες και αυτές τις επαγγελματικές κατηγορίες σε συντεχνίες.

Οι έντονες και συνεχώς διευρυνόμενες κινητοποιήσεις του εργαζόμενου λαού και ευρύτερα όλων των επαγγελματικών κατηγοριών έχουν πολλαπλά μηνύματα τόσο για την εγχώρια πολιτική εξουσία, όσο και για την ευρωπαϊκή. Οι αντοχές και οι ανοχές των πολλών έχουν εξαντληθεί. Όταν κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει προσφεύγει στη λαϊκή ετυμηγορία.

Συνδικαλισμός “ώρα μηδέν” & Η πλατεία ήταν γεμάτη…

Η βαθιά οικονομική κρίση της χώρας έχει φέρει στα έσχατα όρια αντοχής και ανοχής την κοινωνία και όλες τις επαγγελματικές τάξεις.

Η σύγκρουση της κοινωνίας με το κράτος, την πολιτική εξουσία συνεχώς γενικεύεται και ολοένα διευρύνεται παίρνοντας καθολικό χαρακτήρα.

Η παρουσία της τρόικας και ο τρόπος που λειτουργεί, μειώνει τη δημοκρατία μας, είναι προκλητικός και ταπεινωτικός για τους κυβερνώντες, το έθνος και τους πολίτες.

Η κυβέρνηση επικαλείται τη «σωτηρία της χώρας» για τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει, καθώς και τις πρωτοφανείς, σκληρές και άδικες πολιτικές λιτότητας που γυρίζουν το βιοτικό επίπεδο του λαού μας δεκαετίες πίσω.

Η κοινωνία στις πλατείες, οι συνδικαλιστές στους δρόμους και οι επαγγελματικές τάξεις σε κινητοποιήσεις, αντιστέκονται και αγωνίζονται να διατηρήσουν τα θεμελιώδη κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα.

Η κυβέρνηση για να κάμψει αυτές τις αντιστάσεις κατά τρόπο αντιδημοκρατικό και συγκρουσιακό στοχοποιεί και αμαυρώνει το ρόλο και τη θέση του συνδικαλιστικού κινήματος, κυνηγάει μάγισσες με τη βίαια απελευθέρωση των επαγγελμάτων και ευθέως κατηγορεί όσους συγκεντρώνονται στις πλατείες, τους γνωστούς πλέον αγανακτισμένους.

Είναι πραγματικά παράδοξο και απλοϊκό να επιτίθενται μέλη της κυβέρνησης σε κάθε μορφής διαμαρτυρία, κινητοποίηση των εργαζομένων, των ελευθεροεπαγγελματιών και της νεολαίας. Βαπτίζοντάς όλες αυτές τις διεργασίες ως αποτέλεσμα συντεχνιακών νοοτροπιών. Φαίνεται ότι αυτά τα στελέχη δεν έχουν αντιληφθεί το τι γίνεται στην κοινωνία.

Οι κοινωνικές διεργασίες στη χώρα μας ασφαλώς και κυοφορούν νέες εξελίξεις στον πολιτικό χάρτη.

Νέες κοινωνικές δυνάμεις απελευθερώνονται και προβάλουν στο προσκήνιο είτε ως συνομιλητές στα ΜΜΕ για ανάλυση της κατάστασης είτε συμμετέχοντας στους κοινωνικούς αγώνες και τις κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων στις πλατείες.

Δυστυχώς οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται τις κοινωνικές διεργασίες και με επικοινωνιακές παραστάσεις στο εσωτερικό ή το εξωτερικό πιστεύουν ότι θα ηρεμήσουν την κοινωνία και θα την πείσουν ότι είναι μονόδρομος και πρέπει η ζωή τους να γυρίσει ορισμένες δεκάδες χρόνια στο παρελθόν.

Δεν κατανοούν οι κυβερνώντες ότι με φοβισμένο λαό και το 1/3 του ενεργού πληθυσμού άνεργο καμία κοινωνία δεν μπορεί να ‘χει μέλλον.

Δεν κατανοούν επίσης ότι οι βίαιες προσαρμογές στις σκληρές φιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και εισοδηματικών περιορισμών προκαλούν δικαίως και βίαιες, ακραίες αντιδράσεις.

Δικαιολογητικός λόγος των ακραίων κυβερνητικών μέτρων είναι ότι αυτό μας επιβάλουν οι δανειστές μας για να πάρουμε τη δόση.

Η κυβέρνηση φαίνεται να λειτουργεί ως εκτελεστικό όργανο του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. Νομοθετική και διοικητική εξουσία βρίσκονται στα χέρια και στη βούληση των εκπροσώπων των δανειστών. Τίποτε σοβαρό δεν νομοθετείτε χωρίς την έγκριση της τρόικας. Ακόμη και η διαχείριση των οικονομικών και του Δ΄ ΚΠΣ διευθύνεται από τους γραφειοκράτες του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε.

Όφειλε η κυβέρνηση να ‘χει δίπλα της την κοινωνία, τον συνδικαλισμό, τις επαγγελματικές τάξεις με διαρκή κοινωνικό διάλογο για να αντιμετωπίσει τους δανειστές στα πλαίσια των κανόνων της ευρωζώνης και ευρύτερα των συνθηκών της Ε.Ε. Δυστυχώς όλους τους έχει απέναντι διότι στα δυο χρόνια διακυβέρνησης συνεχώς απαξιώνει το ρόλο τους και τη συνεισφορά τους στην ανάπτυξη αυτού του τόπου. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τις θυσίες της κοινωνίας γίναμε η Ευρωπαϊκή Ελλάδα και σήμερα οδεύουμε στην παλιά Ελλάδα των Βαλκανίων σε προβλήματα και βιοτικό επίπεδο των πολιτών.

Αλήθεια πότε ανακάλυψαν οι κυβερνώντες ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί το «βαρίδι» της ανάπτυξης και οι συνδικαλιστές είναι η χειρότερη μορφή συντεχνίας. Ο ιδρυτής του κυβερνώντος κόμματος Α. Παπανδρέου πίστευε ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί ένα από τα τρία βάθρα της δημοκρατίας. Αυτό το ξέχασαν οι κυβερνώντες; Ή θα μας πουν ότι άλλαξαν οι εποχές και ο συνδικαλισμός πρέπει να μπει στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας. Εκ των πραγμάτων σήμερα ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε «ώρα μηδέν», αλλά καθώς βλέπουν στο άμεσο μέλλον εκεί που φωνάζαμε ο συνδικαλισμός πέθανε γρήγορα θα ξαναπούμε ζήτω ο συνδικαλισμός. Κι αυτό διότι συνδικαλισμό δεν κάνουν μονάχα οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, στο Δημόσιο, συνδικαλισμό κάνουν και οι επαγγελματικές τάξεις:

Βιοτέχνες, έμποροι, ελευθεροεπαγγελματίες, επιστημονικοί σύλλογοι κ.α. Ελπίζω να μην βαπτίσουν οι κυβερνώντες και αυτές τις επαγγελματικές κατηγορίες σε συντεχνίες.

Αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες ζητάνε να παρθούνε μέτρα για να γυρίσει ο τροχός της ανάπτυξης, να κινηθεί η παραγωγική διαδικασία που έχει πέσει σε βαθύ λήθαργο, χειρότερο κι από αυτό του δημοσίου.

Οι αγανακτισμένοι στις πλατείες των κρατών – μελών της Ε.Ε., προειδοποιούν ότι πρέπει να ανάψει το φιτίλι των κοινωνικών εκρήξεων, οι κυβερνώντες την ευρωζώνη θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους να ξεσφίξουν τη θηλιά από το λαιμό της Ελλάδας και των άλλων ασθενέστερων οικονομιών της ζώνης, διότι τα πράγματα κινούνται σε οριακές καταστάσεις.

Οι έντονες και συνεχώς διευρυνόμενες κινητοποιήσεις του εργαζόμενου λαού και ευρύτερα όλων των επαγγελματικών κατηγοριών έχουν πολλαπλά μηνύματα τόσο για την εγχώρια πολιτική εξουσία, όσο και για την ευρωπαϊκή. Οι αντοχές και οι ανοχές των πολλών έχουν εξαντληθεί. Όταν κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει προσφεύγει στη λαϊκή ετυμηγορία.

Η Ευρώπη των δανειστών και των οφειλετών

Με σκληρές διαπραγματεύσεις αλλά και όραμα οι ευρωπαίοι ηγέτες οδήγησαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στο κατώφλι της ευρωζώνης και στη γέννηση του ευρώ. Ένα μοναδικό ιστορικό επίτευγμα που φέρνει πιο κοντά τους λαούς της Ευρώπης. Το ευρώ άνοιξε τους ορίζοντες της Ε.Ε. να αποκτήσει λόγο και μάλιστα πρωταγωνιστικό στα δρώμενα του παγκόσμιου χωριού.

Το ευρώ είναι γεγονός ότι έκανε μια δυναμική παρουσία στο διεθνή χώρο και στο εσωτερικό της Ε.Ε. δημιούργησε το πιο προωθημένο στοιχείο σύγκλισης στα κράτη – μέλη της ευρωζώνης. Στις 17 από τις 27 χώρες της Ε.Ε.

Το ευρώ διεκδίκησε και κέρδισε την εμπιστοσύνη ισχυρών οικονομιών ως νόμισμα με διεθνές κύρος για τις συναλλαγές, αλλά και για τα αποθεματικά των κρατών. Διεκδίκησε τις συναλλαγές και ισχυροποίησε τους δεσμούς των κρατών – μελών αφαιρώντας βέβαια από αυτά σοβαρό μέρος της κυριαρχίας.

Η κρίση του 2008 ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και αυτή της χρηματοπιστωτικής «βιομηχανίας» από τις ΗΠΑ εξαπλώθηκε ακαριαία ως μεταδοτική νόσος, στην Ε.Ε. και σ’ όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου.

Οι κυβερνήτες της Ε.Ε. με βασικό μοχλό το κράτος, έβαλαν πλάτη για να στηρίξουν στα πόδια τη χρηματοπιστωτική «βιομηχανία» και ειδικότερα τις τράπεζες.

Ποταμοί χρημάτων προς το τραπεζικό σύστημα, αλλά ελάχιστα χρήματα διατέθηκαν στην πραγματική οικονομία που δημιουργεί ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Αλήθεια οι κυβερνώντες έχουν κατανοήσει, ότι χωρίς πραγματική οικονομία που να πατάει στα πόδια της, το «μπαλόνι» της χρηματιστηριακής «βιομηχανίας» με το πρώτο «τσίμπημα» μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεφουσκώσει.

Αυτή η αλήθεια φαίνεται δεν έγινε κατανοητή από τους ευρωπαίους ηγέτες. Έτσι φθάσαμε σήμερα η Ε.Ε. από Ένωση ισότιμων κρατών και λαών να μεταμορφώνεται σε Ένωση δανειστών και οφειλετών. Εμείς, πρώτοι ως χώρα ανοίξαμε, την «κερκόπορτα» της ευρωζώνης, στο Δ.Ν.Τ., για να ρυθμίζει τους κανόνες προσαρμογής των ασθενέστερων οικονομιών με τις πιο συντηρητικές, φιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης των λαών.

Η στρατηγική των δανειστών, έχει ένα αγγελικό περίβλημα αλληλεγγύης, αλλά στην ουσία οδηγεί, σπρώχνει τη χώρα μας στην έξοδο, στην ταπείνωση και στην αναξιοπιστία στο διεθνή χώρο με τεράστιες συνέπειες εθνικές, οικονομικές και κοινωνικές. Γεγονός είναι πλέον ότι βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Περιμένουμε ως «μάνα εξ ουρανού» τις αποφάσεις των εταίρων – δανειστών μας (ή καλύτερα του άξονα Γερμανίας – Γαλλίας) για να «κυβερνήσουμε» τον τόπο.

Τα μέτρα και ο έλεγχος της τρόικας είναι ασφυκτικά, ταπεινωτικά και αναποτελεσματικά. Οι πολιτικές των δανειστών είναι αδιέξοδες και τροφοδοτούν δικαιολογημένα κοινωνικές εκρήξεις.

Τα ΜΜΕ κάθε πρωί μιλάνε για «κούρεμα» του δανείου, για ελεγχόμενη μη χρεοκοπία της χώρας και η «δαμόκλεια σπάθη» πάντα παρούσα για την πιθανή έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Η καταιγίδα των κινητοποιήσεων των συνδικάτων ασφαλώς και έχει νόμιμη, δίκαιη και ηθική αιτία για όσα συμβαίνουν με τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.

Στην κοινωνία, πληθαίνουν οι φωνές για πολιτικό ανάχωμα σ’ αυτό τον εξευτελιστικό κατήφορο. Σε μια κατάσταση όπου η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. έχουν μετατρέψει την κυβέρνηση από κυβερνητικό και νομοθετικό σώμα σε εκτελεστικό όργανο. Ως πολίτης αισθάνομαι ντροπή όταν κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία χρειάζεται την έγκριση της τρόικας.

Ως πολίτης αισθάνομαι ντροπή όταν η εθνική κυριαρχία περιορίζεται σε τέτοιο βαθμό που μας ταπεινώνει ως έθνος, ως κοινωνία και πολιτισμικό μόρφωμα.

Στον τόπο μας η ιστορία έχει καταγράψει δυο βασικές στρατηγικές απέναντι σε κυρίαρχους και δανειστές:

Αυτή του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» και αυτή του «μολών λαβέ». Την πρώτη την απεχθάνομαι. Τη δεύτερη απέναντι στις αγορές και τους εκπροσώπους της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας(πολιτικούς, οικονομολόγους και δημοσιολόγους) την προετοιμάζω μαζί με την κοινωνία και τα εκατομμύρια των ανέργων, που βρίσκονται σήμερα εκτός των τειχών, αλλά που είναι έτοιμοι για έφοδο σε πλατείες και κάθε λογής κέντρα αποφάσεων.

Κεντρική επιδίωξη η ανάδειξη εκ νέου των αξιών της Ευρώπης των λαών και όχι των δανειστών και των οφειλετών.

ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

Οι δυο προηγούμενοι αιώνες 19^ος και 20^ος γέννησαν, ανέπτυξαν και θεμελίωσαν τις βασικές διατάξεις του εργατικού δικαίου καθώς και τις οικουμενικές ρυθμίσεις σε διεθνή κείμενα και συμβάσεις για τα κοινωνικό – οικονομικά, ασφαλιστικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργαζομένων.

Το οικοδόμημα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης αναδείχθηκε με κεντρικούς στόχους την ενιαία αγορά και το ενιαίο νόμισμα(δηλαδή την οικονομική συνοχή), αλλά ταυτόχρονα και την κοινωνική συνοχή. Δηλαδή την καταπολέμηση της ανεργίας, της φτώχειας και της περιθωριοποίησης.

Όλα αυτά πριν λίγα χρόνια και στη χώρα μας «εμπλούτιζαν» τα κομματικά προγράμματα των δυνάμεων της κεντροαριστεράς. Σήμερα δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τίποτε απ’ όσα λέγονταν.

Προσπαθείς να θυμίσεις στους κυβερνώντες, ότι οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα, ότι οι άνεργοι που βρίσκονται «εκτός των τειχών» απροστάτευτοι, έχουν περάσει στην «κόκκινη ζώνη» και σε βλέπουν με «μισό» μάτι.

Προσπαθείς να πείσεις ότι πολλές συνταγματικές διατάξεις και νομοθετικές ρυθμίσεις του εργατικού, αλλά και του δημόσιου δικαίου (κώδικας δημόσιων υπαλλήλων) έχουν γίνει «κουρελού» και σε αντιμετωπίζουν σαν ανεδαφικό λαϊκιστή της «παλιάς σχολής».

Προσπαθείς να προειδοποιήσεις ότι μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν τη συναίνεση ή τουλάχιστον την ανοχή της κοινωνίας ιστορικά, είναι πλέον βέβαιο ότι θα αποτύχουν και αυτοί το «γουδί το γουδοχέρι».

Προσπαθείς να πείσεις ότι το φιλότιμο του Έλληνα ημερεύει και θεριό, αλλά ο «τσαμπουκάς» της εξουσίας κάνει τον έλληνα ανήμερο θεριό.

Προσπαθείς να πεις το αυτονόητο, ότι με το νέο θεσμό της «εργασιακής εφεδρείας» και το πρόσφατο συνταξιοδοτικό καθεστώς προσβάλλονται τόσο η τυπική, όσο και η ουσιαστική νομιμότητα του διοικητικού δικαίου και της εργατικής νομοθεσίας και η εξουσία χαμογελάει με νόημα…

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι διανύουμε μια περίοδο δύσης του εργατικού δικαίου, αφού βασικές νομοθετικές διατάξεις και συλλογικές ρυθμίσεις για τα εισοδήματα, τις απολύσεις κ.α., καταργήθηκαν και συνεχίζουν να καταργούνται οδηγώντας την εργασία σε πλήρη υποβάθμιση και απαξία.

Μάλλον κάποιο θέατρο του παραλόγου παίζεται ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και τους εργαζόμενους:

Α. Η κοινή λογική, αλλά και ο νομικός χαρακτηρισμός υπό οποιαδήποτε μέθοδο ερμηνείας, πρεσβεύει ότι όταν σε κάποιο εργαζόμενο του ζητάς να σταματήσει να προσφέρει την εργασία του και σε δυο χρόνια να βρίσκεται σε κατάσταση εφεδρείας, σημαίνουν ότι του «χρυσώνεις» το χάπι της απόλυσης.

Μάλιστα όταν τον παροτρύνεις να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ψυχολογικά και πρακτικά τον βάζεις στη διαδικασία για ανεύρεση εργασίας. Ένας απολυμένος μπορεί να καλύψει τη θέση ενός άλλου ανέργου από τις 700 και πλέον χιλιάδες ανέργους.

Β. Η κοινή λογική, η θεωρία περί τα συνταγματικά και διοικητικά καθώς και η πάγια νομολογία μέχρι σήμερα μας διδάσκουν ότι:

(άρθρο 154 παρ.2 Υπαλ. Κώδικας)

«Αν καταργηθούν ορισμένες μόνο θέσεις του ίδιου κλάδου απολύονται υπάλληλοι οι οποίοι συγκεντρώνουν τα λιγότερα ουσιαστικά προσόντα ύστερα από απόφαση του υπηρεσιακού συμβούλου. Κατά της απόφασης αυτής επιτρέπεται προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας».

Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Χιλιάδες εργαζόμενοι θα προσφύγουν στα Διοικητικά Δικαστήρια, εφ’ όσον οι αποζημιώσεις γι αυτούς είναι στον αέρα, οι επιπτώσεις στα συνταξιοδοτικά είναι προφανείς και η ανατροπή κάθε οικογενειακού προγραμματισμού είναι πλέον σίγουρη.

Γ. Η εργασιακή εφεδρεία στις ΔΕΚΟ, δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα με τον τρόπο που γίνεται είναι προφανές ότι παραβιάζει ευθέως τις υπερνομοθετικής ισχύος κοινοτικές οδηγίες 98/59/ΕΚ, 98/50/ΕΚ και 94/45/ΕΚ που έχουν ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο και αφορούν τις ομαδικές απολύσεις.

Δ. Τι να πούμε βέβαια για τις συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν το δικαίωμα στην εργασία;

Είναι πιο έντιμο να πούμε στους Έλληνες εργαζόμενους και σ’ αυτούς που τίθενται στην «εργασιακή εφεδρεία» ότι ο πρωτόγνωρος αυτός θεσμός σημαίνει «διολίσθηση προς απόλυση» και να μην εφευρίσκουμε «αθώες» λέξεις περί «προσυνταξιοδοτικής περιόδου».

Ε. Όταν η εξουσία χάνει την αξιοπιστία και εναντιώνεται στη θέληση της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι καλύτερα άμεσα να βρει διέξοδο στη λαική ετυμηγορία.

Αυτό απαιτεί η δημοκρατία των πολλών που αντιστέκονται στην ολιγαρχία των ολίγων ισχυρών।

Δημοσιεύθηκε στις ९ Οκτωβρίου २०११ στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία